Stilstaan

Vol verbijstering kijk ik mee met de opstand en toestanden in Turkije. Jongeren die elke dag nieuwe dingen bedenken om hun ongenoegen op vreedzame maar vooral humoristische wijze kenbaar te maken. Opstaan voor hun geloof, hun visie, hun toekomst. Zou ik meegedaan hebben wanneer ik daar leefde? Zou ik opstaan voor de dingen waar ik in geloof? Zou ik vechten? Een tijd terug was een van de protestvormen daar om gewoon stokstijf stil te blijven staan om 6 uur in de avond. Voor stilstaan pakt de politie je daar op.

Mijn telefoon staat al een paar dagen op stil. Niet alleen op stil maar ook op niet storen. Ik heb tijd, rust en ruimte nodig. Gewoon voor mezelf. Voor het eerst sinds jaren merk ik dat ik dit nodig heb. Heb jaren op het standje overleven gestaan; de kinderen opvangen, het huishouden en leraar zijn. Door mijn contact met Mila ben ik erachter gekomen dat er ook nog een Chris is. Daar moet ik aan wennen. In mij is een revolutie gaande, eentje waar ik alleen van afweet. Het doet mij pijn dat ik Mila hierin niet kan meenemen. Maar dit moet ik echt even zelf doen. Het moment is aangebroken om niet meer stil te staan, maar vooruit te komen. Maar hoe raar het ook klinkt, daar is tijd voor nodig.

Omen

Vandaag geen normale dag voor de klas, maar een het bijwonen van een conferentie over onderwijsvernieuwing, interessant, maar teveel vanuit de stropdassen bedacht.
Er zijn allerlei sessies en in een van de parallelsessies kwam een groepje bij elkaar zonder stropdassen maar met de lichtjes in hun ogen. Mensen die geloven dat ieder kind uniek is en proberen om het kind vanuit zijn of haar eigen kracht te bekijken.
Terwijl ik zat te luisteren struikelde er iemand over mijn tas. Ik kon de dame in kwestie nog net opvangen….

Haar ogen werden groter dan de mijne. Gemma! Ze plofte naast me naar en haar glimlach sprak boekdelen. Weer zo iemand die ik uit het oog verloren was. We zaten ooit samen in het eerste jaar van de lerarenopleiding. Gemma is er vlak voor het einde van het eerste jaar meegestopt. Ik vond dat echt heel jammer, ze was mijn maatje daar. Haar afscheid toen was nogal apart. We gaven elkaar een knuffel en ze keek me daarna aan met een enorme knipoog en zei: als het zo moet zijn, zien we elkaar terug!

Ik moet toegeven dat het onderwijscongres even niet meer zo boeit. Ik doe alsof ik enorm oplet, maar ben afgeleid door het briefje wat Gemma me toeschuift: “ik kan niet geloven dat ik hier nu naast jou zit..wat een toeval”
Ik heb haar teruggeschreven: het is een omen.
Ze pakte haar pen en schreef terug, en wat nu?
Ik heb daar over nagedacht en een groot vraagteken op het blaadje gezet. Ze schreef terug: een goed of slecht omen. Ik heb een pijl getekend recht naar het vraagteken toe…

Ik heb me toen weer op het verhaal gefocust. Verzonken in gedachten, deed ik of ik luisterde. Een paar minuten later wilde ik nog even kijken of Gemma ook geboeid was door het verhaal, maar ze was weg. Onder mijn pijl op het blaadje stond een nummer gekrabbeld met de vraag: drankje, vanavond?

Dief

Wat zijn de gevolgen van diefstal (en heling) van gestolen examens? Je zou verwachten dat het een heksenketel is bij ons op school. Dat is niet zo. De leerlingen die niet weten waar ze aan toe zijn, zijn op vakantie of thuis. Ik kan me wel voorstellen dat de ouders en leerlingen in een erg onzekere situatie zitten. Wat te doen als je toch nog je examen moet overdoen? Wat als je het dan opeens net niét haalt? Mag je dan nóg een keer herkansen? Het gevoel van onmacht lijkt me enorm.
Waarom stelen mensen? Waarom kiest men voor de makkelijkste weg? De gelegenheid maakt de dief, zegt men wel eens. Als mijn kinderen vroeger een snoepje bij de Jamin uit een pot haalden, dan was dat evengoed stelen en ik zorgde er voor dat ze begrepen dat dat toch echt niet de bedoeling is.
Aan verleiding hoeft niet te worden toegegeven. Behalve misschien in Frankrijk, daar heeft de “crime passionel” nog een rechtsgeldige plaats. En in dat zelfde Frankrijk woont één dief die ik niets verwijt: de hartedief. Nu nog omgaan met verleiding…

Gastblog: F.S.Kuipers

X

Zojuist kreeg ik van dochter Laurie een X gestuurd per sms. Een kus dus.
Ze stuurt aan iedereen x-jes en schrijft ze ook op elke post-it die ze maar ziet liggen. Het x-tijdperk is blijkbaar aangebroken.

Mila stuurt me ook vaker het symbool x. In het begin wist ik niet zo goed wat ik daar mee aan moest. Ik vind een x namelijk erg intiem. Op papier en in het echt. Ik probeer de kussen van een aantal kus-grage collegaatjes dan ook altijd te ontwijken, het schijnt namelijk een rage te zijn om ze recht op je mond te plakken.

Toch krijg ik het warm bij zo’n X van Mila. Ik begin ze zelfs te analyseren. De ene keer stuurt ze er een, de andere keer een paar achterelkaar in een rijtje. Soms met hoofdletters en soms met een x-je erachter. Ik vraag mij af wat zij bij zo’n x voelt.
Zou Mila ook naar iedereen van die x-jes sturen? Ik hou die x-jes van Mila eigenlijk graag voor mezelf….en in dit symbool de bevestiging zoeken voor de gevoelens van vroeger.

Trouwens, ik stuur Mila ook kusjes terug hoor. Niet als symbool x maar geschreven in letters: kus. K U S.

En elke keer wanneer ik dat doe, probeer ik me die zoen van toen naar boven te halen. Ik hoop Mila snel in het echt te kunnen kussen.