Aapjes kijken

Gisteren maar weer eens aapjes wezen kijken in de Apenheul. De weg er naar toe was interessant. Een dame van middelbare leeftijd legt aan haar dochter ( of familielid uit) dat ze een extra tas heeft meegenomen omdat de apen de tassen kunnen opmaken. Haar stem klinkt opgewonden. Ze heeft zo’n heuptasje om. Ze lijkt tot op het bot voorbereid.
De dochter naast haar heeft op een papieren briefje haar treinreis uitgeschreven en neemt het reisschema door met haar moeder. Haar moeder heeft het reisschema zelfs in een doorzichtig mapje zitten. Prepared. Ik hoor haar zeggen: ik ben niet zo’n reisgids hoor.
Ergens anders in de trein hoor ik iemand vertellen over zijn reis naar de poolcirkel. Verschil moet er zijn.

Ik hou er van om mensen te observeren. Proberen te voelen wat ze denken. Voor de mevrouw met heuptasje ligt de wereld vandaag aan haar voeten.

Mijn gedachten dwalen af naar Mila. Zou ze mee hebben gewild naar de aapjes? Haar leven is een groot avontuur, zou ze dat beseffen?

Advertisements

lijst

Gisterenavond kreeg ik heel laat een berichtje van Mila.

“A few stolen moments is all that we share You’ve got your family, and they need you there Though I’ve tried to resist, being last on your list ….So I’m saving all my love for you..”

Ze schreef erbij dat ze niet wilde zeuren, maar dat ze het gewoon even ongeveer zo voelde. Ik heb niet het idee dat ze er maar wat bij hangt in mijn leven. Ze hoort erbij. Echter de dagen gaan gewoon door hier, met grote dingen en met kleine dingen.

Ze vroeg me ook nog dat wanneer zij mij er niet aan zou herinneren dat ze er was, ik dit dan wel door zou hebben. Soms kan ik niet zoveel met haar vragen. Vooral niet wanneer het zo warm is, dan heb ik genoeg aan mezelf. Of aan het maken van de boodschappenlijst voor de korte vakantie van mijn gezinnetje.

 

 

 

 

Overgeslagen

Ik heb een dinsdag overgeslagen.
Het voelt alsof ik Mila heb overgeslagen. Ik denk dat zij dit ook zo heeft gevoeld.

Dinsdag was eigenlijk geweldig. We hebben samen naar de sterren gekeken. We hebben elkaar die avond weer mee naar boven genomen, per Skype. We hebben verschillende standjes uitgeprobeerd. Liggend op mijn rug met mijn ipad boven me alsof Mila bovenop me lag. We hebben van houding gewisseld, Mila onder en ik boven. Mijn God, wat een kwelling.
Mijn fantasie of wat het ook was nam een loopje met me, ik wilde Mila het liefste door de Ipad heen sleuren.

‘Je hoeft niet naar huis vannacht, we hebben al zo lang gewacht…’ ja, daar leek het op.
Ik zag opeens tranen over Mila’s wangen rollen. Ze probeerde het nog te verbergen. Wat was ze mooi, kwetsbaar en heerlijk. De verdomde Ipad, ik wilde haar tegen me aantrekken. Haar vertellen dat ze onweerstaanbaar is.

Ik heb haar de sterren laten zien die ik vanuit mijn slaapkamerraam zag fonkelen. Zij liet me haar sterrenhemel buiten in Frankrijk zien. We hebben niet meer met elkaar gesproken alleen maar naar elkaar gekeken.

Gisteren hebben we nog even met elkaar gechat op Facebook. Ik heb het gesprek snel afgekapt. Ze vroeg me nog: neem je me niet mee naar boven?
Nee, vandaag niet, zei ik.
Zonder uitleg.
Ja, ik heb haar gisteren overgeslagen. Ik wilde haar tranen niet meer zien. Of misschien wilde ik niet dat zij de mijne zag.

dichtbij

Hoewel ik al jaren in een heel groot bed slaap en gewend ben aan de lege plek naast me, heb ik vanmorgen die lege plek afgezocht. Zoekend naar een warm lijf. Maar het bed was leeg. Zou ze al douchen zijn? Ik schudde mijn hoofd, de droom van vannacht moest eruit, hoe heerlijk de beelden en gevoelens ook waren.

Wat voelde ze dichtbij.

trouw

Hoe blijf je trouw aan jezelf maar ook aan anderen?
Ik vind dit een duivelsdilemma.
Ach, geen idee waarom dit weer in mijn hoofd spookt. Misschien omdat ik in de laatste week van het schooljaar weer een zwaar gesprek had met een van de leerlingen. Zijn ouders gaan uit elkaar. Zijn moeder kwam op hoge poten het schoolplein op en iedereen werd op de hoogte gebracht van “het varken dat zijn poten niet van een of andere muts had kunnen houden..” In dat verhaal ligt het zo simpel lijkt het. De man kon zijn handen niet thuis houden en was gegaan voor de lust. Vraag me af of er ooit liefde was in het huwelijk tussen die man en zijn vrouw. Sommige dingen zijn zoals ze zijn. What you see, is what you get.

Mila. Ik weet niet wat ik zie als ik naar haar kijk. Elke keer zie ik meer en nieuwe dingen. Ik vraag me vaker af waarom haar man Lucien dit niet ziet of wil zien. Ze is soms net een diamant met nieuwe schitteringen afhankelijk van hoe de zon er op schijnt.
Ik weet dat ze worstelt. Ze is iemand die trouw is aan haar gezin. Haar man. Zo zit ze in elkaar. Zo heeft ze geleerd te zijn. Zo heeft de maatschappij haar opgevoed.

Hoe zou haar leven zijn geweest als we nu 30 jaar verder waren geweest en ze nu nog steeds even oud zou zijn? Zou de maatschappij anders tegen “trouw zijn” aankijken?
Worden vrouwen vrijer in hun opvattingen over hoe ze in het leven moeten staan? En mannen? Gaan die beseffen dat ze nog steeds moeten jagen, maar dan op de liefde van hun vrouw?

Het is tijd dat ik vakantie krijg.