Gisteren maar weer eens aapjes wezen kijken in de Apenheul. De weg er naar toe was interessant. Een dame van middelbare leeftijd legt aan haar dochter ( of familielid uit) dat ze een extra tas heeft meegenomen omdat de apen de tassen kunnen opmaken. Haar stem klinkt opgewonden. Ze heeft zo’n heuptasje om. Ze lijkt tot op het bot voorbereid.
De dochter naast haar heeft op een papieren briefje haar treinreis uitgeschreven en neemt het reisschema door met haar moeder. Haar moeder heeft het reisschema zelfs in een doorzichtig mapje zitten. Prepared. Ik hoor haar zeggen: ik ben niet zo’n reisgids hoor.
Ergens anders in de trein hoor ik iemand vertellen over zijn reis naar de poolcirkel. Verschil moet er zijn.
Ik hou er van om mensen te observeren. Proberen te voelen wat ze denken. Voor de mevrouw met heuptasje ligt de wereld vandaag aan haar voeten.
Mijn gedachten dwalen af naar Mila. Zou ze mee hebben gewild naar de aapjes? Haar leven is een groot avontuur, zou ze dat beseffen?