Ik weet het niet. De laatste tijd hoor ik alleen nog maar verhalen over mensen die het niet redden.
Ziek zijn, vechten, sterven.
Het moet vreselijk zijn voor diegene die het einde ziet naderen of zou het ook rust brengen? Dooft het leven langzaam uit?
Voor de mensen die achterblijven duurt de strijd voort, met vragen, met tranen, met verdriet en pijn. Hopelijk hebben de achterblijvers genoeg herinneringen en liefde om verder te kunnen.
Heb de kerst gevierd, met mijn kinderen en mijn broer Thomas. Elk jaar vragen we ons af met wie hij ten tonele gaat verschijnen. Dit jaar hebben we er zelfs een weddenschap van gemaakt. Ik zei: donker, Ruben ging voor blond en Hannah voor een redhead. Tsja, we weten eigenlijk niet wie er gewonnen heeft, want het was nogal een mengelmoesje. Leuk was ze wel hoor. Hoop dat ze blijft.
Raar om kerst op afstand te vieren met Mila. Ik kreeg heel veel sms-jes van haar. Volgens mij zijn de dagen erg eenzaam voor haar, juist wanneer ze met haar gezinnetje zo compleet lijkt te zijn. Zij moet ook iemand missen, elke dag.
Weetje wat?
Ik begin helemaal depri te worden van deze blog.
Vaarwel, tot volgende week. Lijkt me voor iedereen beter.