vaarwel

Ik weet het niet. De laatste tijd hoor ik alleen nog maar verhalen over mensen die het niet redden.
Ziek zijn, vechten, sterven.
Het moet vreselijk zijn voor diegene die het einde ziet naderen of zou het ook rust brengen? Dooft het leven langzaam uit?
Voor de mensen die achterblijven duurt de strijd voort, met vragen, met tranen, met verdriet en pijn. Hopelijk hebben de achterblijvers genoeg herinneringen en liefde om verder te kunnen.

Heb de kerst gevierd, met mijn kinderen en mijn broer Thomas. Elk jaar vragen we ons af met wie hij ten tonele gaat verschijnen. Dit jaar hebben we er zelfs een weddenschap van gemaakt. Ik zei: donker, Ruben ging voor blond en Hannah voor een redhead. Tsja, we weten eigenlijk niet wie er gewonnen heeft, want het was nogal een mengelmoesje. Leuk was ze wel hoor. Hoop dat ze blijft.

Raar om kerst op afstand te vieren met Mila. Ik kreeg heel veel sms-jes van haar. Volgens mij zijn de dagen erg eenzaam voor haar, juist wanneer ze met haar gezinnetje zo compleet lijkt te zijn. Zij moet ook iemand missen, elke dag.

Weetje wat?
Ik begin helemaal depri te worden van deze blog.

Vaarwel, tot volgende week. Lijkt me voor iedereen beter.

huwelijkse zijlijnen

Had vandaag trouwens ook even een ‘mannen-onder-elkaar-gesprek’ met mijn buurman.
Mijn buurman is de meest begeerlijke vrijgezel van Amersfoort, volgens Hannah dan.
Zo’n man waarvan het zonde is dat hij blij is om vrijgezel te zijn. Jammer voor al die vrouwen die geen kans maken omdat hij goed zonder ze kan. Zo’n man die geniet van zijn vrijheid.
Hij vertelde me vandaag schoorvoetend dat hij niet echt vrijgezel is, maar een ‘ding’ heeft met een getrouwde vrouw. Die vrouw staat nu op het punt om haar relatie te verbreken omdat het naar eigen zeggen al heel lang geen huwelijk meer is.
Mijn buurman was daarvan even in paniek geraakt. Hij wil niet stoken in een goed huwelijk.
“Maar mijn huwelijk is niet goed, dus het is ook geen stoken” was haar antwoord.
Hij vraagt zich af of zij nu met haar huwelijk wil stoppen omdat hij er is, aan de zijlijn.
En aan die zijlijn wil hij eigenlijk gewoon blijven.

Dat heeft mij ook weer aan het denken gezet. Ik wil ook niet stoken in een huwelijk.
Maar ik wil juist NIET aan de zijlijn blijven staan.

Dinsdag

Ook al is de dinsdag voor mij speciaal, het is niet elke dinsdag feest.
Of is dat dom van me?
Is het leven te kort om je druk te maken over de dagelijkse dingen?
Net zitten vloeken op de printer, Ruben dacht dat ik bezoek had, maar nee, ik kreeg de inktpatronen er niet in en begon een goed gesprek met dat ding.
Mila die denkt altijd dat ik de perfecte man ben. Ik zal haar mijn inkt-probleem voorbeeld eens noemen.

Vandaag een leuk gesprek gehad met een oud klasgenoot van me. Via de facebook chat. Ik wilde zijn timeline nog eens nalopen en toen zag ik dat er amper nog iets op stond. Hij legde me uit dat hij het hele ding om de paar dagen leeghaalt, hij heeft geen zin in dagboeken-gedoe. Ik vind het juist wel wat hebben dat mijn leven ergens terug te vinden is, al is het maar voor mezelf.

Misschien moet ik elke dag toch maar als een feestje gaan zien. Teruglezend op mijn Facebook pagina en hier op mijn blogs, zie ik toch dat ik best een leuk leven heb.

Echt?

Vanmorgen zat ik in de bus.
Had ik toch de fiets maar genomen, want het was er warm en druk. De blauwe lucht buiten leek naar me te lonken.
Om mee heen stonden jonge meiden met allemaal van die lange haren met een haarspeld op een nonchalante manier ergens vastgeklipt. Aldus die indruk willen ze wekken. Ik zie er Hannah echt wel wat tijd in steken s’morgens.

Voor mij zat een stelletje. Het meisje zoekt de hele tijd de nabijheid van de jongen op. Hij heeft het erg druk met zijn mobieltje.
Opeens begint het meisje tegen hem te ratelen.
‘Hoeveel keer heb jij eigenlijk al verkering gehad?’
De jongen kijkt op van zijn mobieltje.
‘7 keer, maar ze tellen niet allemaal mee hoor.’
Het meisje trekt een pruillipje. ‘Wat jammer, ik zou willen dat ik je nummer 3 was. Driemaal is scheepsrecht, toch?’
Hij zucht en denkt na.
‘Ja, maar dit is wel heel echt.’

Haar ogen worden groot.
‘Echter, dan met die andere meisjes?’

‘Ja, echt.’

ik zie hem nog net een X sturen aan een of andere Anne op zijn telefoon.

Wat is echt? En voor hoe lang is iets echt? Misschien was het op dat moment in de bus echt.

The gift of life

Het is weer bijna Pakjesavond.
Voor mij geen gestress meer, het zoeken naar cadeautjes, het op het laatste moment stressen omdat ik vergeten was een zak te kopen. We hebben het hier thuis sinds vorig jaar officieel afgeschaft. Wat we wel doen is met elkaar een spelletje spelen en lekkere hapjes eten op de bank.
Natuurlijk heb ik toch iets gekocht voor Hannah en Ruben. Gewoon omdat het kan. Omdat ik het wil.

Ik ga ze 5 december weer vertellen over hoe vooral Hannah me het vuur aan de schenen legde met haar diepzinnige vragen over Sinterklaas en de Pieten.
Ik vertel ze niet hoe veel jaren ik met tranen in mijn ogen de pakjes heb ingepakt. Gewoon omdat ik er alleen voor stond. Ik vertel ze niet hoe ik de maand december amper rondkwam met mijn geld.

Ik zie ze af en toe lopen, van die alleenstaande moeders (ja, meestal moeders) die diep in hun beurs moeten graaien om er toch een mooi feest van te maken.
Ik zou ze zo graag willen helpen met inpakken, want ik weet hoe zwaar het is om het alleen te moeten doen. Nee, niet het inpakken maar het leven zelf.