Geen code rood hier in Amersfoort. Jammer. Had wel zin in zin in een fikse onweersbui. Rennen in de regen. Onbezonnen en onbevangen. Net zoals toen. Met Mila.
Misschien hoeft het niet te regenen om onbezonnen te zijn. Heb vandaag geflirt met een dame op Facebook. Stefanie. Ze is dol op boeken en meloen.
Het voelt gek. Alsof ik Mila in de steek laat. Onzin toch? Mila is getrouwd.
Moet ik alarm slaan?
Het leven is soms niet meer bij te benen. Voor mij dan.
De enige ontspanning die ik lijk te hebben is een spelletje wordfeud met mijn broer. Volgens mij lopen wij hopeloos achter als ik al die spelletjes verzoeken op FB zie.
Ik ben toe aan vakantie, De kinderen ook. Heerlijk warm weer vandaag. Overal rook ik het vlees op de BBQ’s smeulen. Misschien morgen ook maar eens zo’n ding aanschaffen. De tijd ervoor nemen om te genieten.
Met een olijfje…..
Mila, jammer dat jij geen olijven lust…
Ben niet meer zo honkvast op de dinsdagen, merk ik.
De werkelijkheid haalt me soms in, met dingen die allemaal gedaan moeten worden. Voor school, voor thuis. Of voor de vaatwasmachine, want die moet ook draaien.
Ik hoor mijn collega’s (de dames) in de pauze wel eens praten over het jongleren tussen thuis en het werk. Dat het allemaal veel is. Dat hun mannen niet zoveel bijdragen. Soms meng ik me in de discussie. Ik snap wat ze bedoelen. Het is ook zwaar. Aan de andere kant, ik weet niet anders dan wat ik nu al jaren doe.
Zou ik wanneer ik geen alleenstaande vader was en gewoon getrouwd was, ook een van die mannen zijn waar mijn collega’s over klagen?
Zou Maxima wel eens klagen over haar man?
Ik heb afgelopen weekend een schilderij gemaakt. Onze bezielende leiding van kunstenaar Simon.
Nooit geweten dat het in me zat.
Schilderen.
Maar die Simon heeft me meer geleerd, vraag me af of hij me zo snel door had?
Mensenkennis.
Hij heeft me aan het denken gezet over meerdere dingen waarvan ik niet wist dat ik ze in me had.
Er is trouwens nog iemand die dat soort dingen in me naar boven haalt, me triggert.
Wat zei ze gisteren nu ook alweer tegen me?
Chris, jij bent meer dan een wasopvouwende huisman. Je bent een man van de wereld. Mijn wereld.
Het dochtertje van de overburen was jarig. Samen met Hannah en Ruben een taartje gegeten. Mooi om te zien hoe zo’n klein meisje nog blij is met de allerkleinste dingen. Ze heeft enorm gelachen toen Hannah een lachend gezichtje op een ballon getekend had.
Mijn gedachten dwaalden af. Hoe lang is mijn gevoel voor Mila nog veilig in de ballon waar ik ze in gestopt heb? Als die ballon knapt, dan komt al mijn verlangen naar buiten in een verliefdheid die mij te pakken zal nemen op een manier die ik nog nooit eerder gevoeld heb.
Mila vroeg me er laatst nog naar, hoe ik mijn gevoelens op een bepaalde manier ‘on hold’ kan zetten. Ze weet niet hoeveel moeite het me kost, hoeveel kracht en energie het van me vraagt om er niet aan toe te geven. Ik heb geprobeerd een voorbeeld te geven hoe ik in elkaar steek.
‘Stel je voor dat mijn gevoelens gaan van 0 tot 10. JIj hebt nu in die korte tijd mijn gevoelens in no time van o op 5 gebracht en ik doe mijn best om dat even zo te houden, maar alles in mijn wankelt wanneer je naar me lacht, wanneer je me uitdaagt, wanneer je mij tart. Mila, wanneer we over die fictieve grens van die vijf overgaan….dan kan ik niet anders dan voor je gaan. Wil je dat?’
Aan de andere kant, ik wil niet dat ze stopt met lachen naar me.
Ik schrik, de ballon van het buurmeisje is geknapt. Ze moet nog harder lachen, ze gooit haar hoofdje achterover in haar nek. Iedereen kijkt naar dit lieve kleine meisje. Ook zij zal later het hoofd op hol brengen van heel wat mannen.
Misschien ben ik mijn gevoel op een veilige manier aan het rationaliseren. ‘We zitten nu nog aan de veilige kant van just friends zijn. Ik vraag me af of dit ook echt zo is. Want als ik s’morgens mijn ogen open doe, denk ik aan Mila. En wanneer ik mijn bed weer in kruip, is ze nog steeds in mijn gedachten. Is dat vriendschap?
Ik ga het doen! Een workshop volgen bij kunstenaar Simon van der Weerd.
Even tijd voor mezelf en misschien wel tijd om mezelf iets te leren.
Om mezelf beter te leren kennen.
Een van collegaatjes heeft een sessie bij hem gedaan en kwam helemaal hieperdepieper terug met mooie verhalen en een mooi schilderij. ‘
Echt, iets voor jou, Chris, jij hebt vast nog onbekende talenten..’
Heb vandaag via Facebook contact met hem gezocht en ik moet zeggen dat dit meteen goed aanvoelde.
Heb net Mila een sms gestuurd, het eerste kunstwerk van mijn hand, is voor haar.
Made by Simon.
Op het nippertje het stemhokje binnen gerend. Nee, heb geen Stemfie (selfie) gemaakt.
Wel mijn stem laten gelden. Hannah en Ruben meegenomen, traditie, elke keer weer. Heerlijk om met de kids over het leven te praten. Hannah heeft me gezegd dat ze later ook de politiek in wil. Het zal me benieuwen. Ik zie in haar wel een nieuwe Femke Halsema. Maar of het goed toeven is in zo’n slangenkuil?
Ik kleurde mijn stemhokje rood en heel even dacht ik aan Mila.
Aan haar rode lippen, haar lachende mond.
Ik zou op jou stemmen, Mila.
and I tell her everyday…
Althans in mijn hoofd. Ik zou het haar meer moeten zeggen.
Waarom is dat soms zo moeilijk, zeggen hoe je over iemand denkt, wat je voelt?
Ik stond gisteren in de winkel en zag een hele rij met olijven staan. Ik zou ze allemaal wel willen kopen, ze doen met denken aan haar.
Vanmorgen even met Mila gebeld. Afgelopen dagen weinig contact gehad. Ik was druk. Waarmee weet ik niet eens meer, waarschijnlijk vooral met mezelf. Daarin verschillen Mila en ik enorm. Zij is nooit alleen met zichzelf bezig, er is altijd tijd voor mij, hoe druk ze het ook heeft. Ze noemt mij haar rustpunt in de chaos. Bij mij werkt dat niet zo, ik moet er echt de tijd voor nemen wanneer ik haar een berichtje stuur.
Het gesprek vanmorgen ging erover waarom het zo moeilijk voor me is om niet gewoon even tussen de soep en de aardappelen door een bericht te sturen, al was het maar om te zeggen dat ik het druk heb. Ik heb haar vraag weggemoffeld, weggevaagd. ‘Zo zit ik gewoon niet in elkaar.’
En opeens was de verbinding verbroken.
Even was het stil. Een rilling liep over mijn rug. Had ze nou gewoon opgehangen?
Een paar seconde later ging mijn telefoon weer. Mila.
‘Ha, de verbinding viel weg.’
Ik snap niet waarom ik überhaupt dacht dat Mila de hoorn erop zou gooien. That’s not her. Zo zit zij niet in elkaar.
Gelukkig.
Vandaag geraakt door het bericht over het echtpaar dat dansen het leven is uitgegaan.
Afscheid nemen is belangrijk, denk ik, voor diegene die je achterlaat. Geef je de mensen die om je geven genoeg bagage en herinneringen mee om daarna door te kunnen blijven gaan?
Wat een rot onderwerp eigenlijk.
Keuzes maken. Hoe vaak is er geen keuze? Hoe vaak moet je maar dealen met datgene wat er op je pad komt?
Ik heb door het vriendschapsverzoek van Mila te accepteren ook een keuze gemaakt. Ik heb het verleden weer mijn heden in getrokken. De vraag is of we ons bewust waren van de gevolgen?
Dinsdagen 